Nieuws

𝔼𝕖𝕟 𝕧𝕠𝕠𝕣𝕓𝕖𝕖𝕝𝕕 𝕙𝕠𝕖 𝕙𝕖𝕥 𝕟𝕚𝕖𝕥 𝕞𝕠𝕖𝕥

Onlangs stond ik een werknemer bij die door zijn werkgever onder druk werd gezet om een keuze te maken uit de volgende drie opties:
1. Zelf ontslag nemen;
2. Een vaststellingsovereenkomst zonder opzegtermijn en transitievergoeding;
3. Overplaatsing naar andere locatie op minimaal 1,5 uur afstand.

ᴡᴀᴛ ᴡᴀꜱ ᴅᴇ ᴀᴀɴʟᴇɪᴅɪɴɢ?
De werknemer had kennelijk tijdens werktijd een praatje gemaakt met zijn collega’s: dat was toch echt niet de bedoeling! Volgens de werkgever was dit niet de eerste keer en was daarmee de maat vol.

De werknemer werd vervolgens op non-actief gezet en moest dus een keuze maken uit de drie genoemde opties. Is dit de manier waarop we een dergelijke situatie anno 2022 aanpakken? Zo leiden we onze toekomstige HR-professionals toch echt niet op.

De HR-afdeling van de desbetreffende organisatie bleef lang voet bij stuk houden en was van mijn mening dat ze in haar recht stond. Uiteindelijk – na veel correspondentie over en weer en druk van een eventuele gerechtelijke procedure – zwichtte de werkgever.

ᴇɪɴᴅʀᴇꜱᴜʟᴛᴀᴀᴛ?
Eindresultaat: kapotte arbeidsrelatie, veel negatieve energie, slecht imago en financiële schade. Eind goed, al goed voor de werknemer? De werknemer heeft met een mooie regeling afscheid kunnen nemen, maar is wel zijn baan kwijt en heeft ook een deuk in het vertrouwen opgelopen.

Eigenlijk zijn er in dit soort situaties alleen maar verliezers….